Τα Άγια Πάθη του Εσταυρωμένου, σηματωρός για τη σωτηρία του κόσμου

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Η ιστορία των Αγίων Παθών είναι η ιστορία του πιο παράξενου Ανθρώπου που πέρασε ποτέ από τη γη μας, από τον επίγειο κόσμο μας. Του Ανθρώπου στον οποίο υπάκουαν ακόμα και τα στοιχεία της φύσης: οι άνεμοι και τα κύματα. Αυτού που ήρθε στη γη σαν Θεός και Άνθρωπος μαζί. Θεός για εκείνους που γιάτρευε και για τη φύση που τον υπάκουε, και θνητός για τον εαυτό Του, όπως απαιτούσε η επιταγή του Πατέρα Του, η θεία αποστολή και ο προορισμός Του.
 

Έτσι εξηγείται γιατί ο Ιησούς Χριστός (γιατί Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής της εν λόγω ιστορίας) άφησε να τον συλλάβουν και να τον πάνε στο δικαστήριο με την κατηγορία του βλάσφημου και του προδότη. Άφησε να τον λοιδορήσουν και να τον θανατώσουν πάνω στον Σταυρό, για να τον θάψουν σαν όλους τους άλλους νεκρούς σ’ έναν τάφο, απ’ όπου αναστήθηκε ως Θεός την τρίτη μέρα από την ταφή Του… 

 

Την ιστορία των Αγίων Παθών την ακούμε ή τη διαβάζουμε τις μέρες του Πάσχα συγκινημένοι, γιατί μας αγγίζουν προσωπικά τα λόγια του Ευαγγελίου της Εκκλησίας μας. Όσο κι αν είναι καταθλιπτική η αφήγησή του για την πορεία ζωής του Χριστού και το θάνατό Του, βεβαρημένη από τα άγχη, την αγωνία και τα βασανιστήρια που υπέστη από τους ανθρώπους, είναι ταυτόχρονα και ανακουφιστική στο τέλος της.

 

Ανακουφιστική γιατί περνά το αναστάσιμο μήνυμα ότι, και μέσα απ’ την αθλιότητα, την εκδικητικότητα, την αδικία και την κακία, μπορεί να ξεπηδήσει το φως της αγάπης προς τον πλησίον και το φως της συγχώρεσης, αρκεί να υπάρχει ειλικρινής μετάνοια και προσευχή για λύτρωση από την αμαρτία. 

 

Περνά το μήνυμα ότι και οι πιο φτωχοί, οι πιο περιφρονημένοι και καταφρονεμένοι αυτού του κόσμου μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες των δεσμών τους και με πίστη στον Υιό του Ανθρώπου να βαδίσουν ”εν μετανοία” και ταπεινότητα προς την ελευθερία με ήσυχη συνείδηση και την πεποίθηση ότι οδεύουν στο αύριο με τον θεϊκό Γαλιλαίο στο πλευρό τους. 

 

Αυτήν την μετάνοια, την ταπεινότητα, το θάρρος, τη γενναιότητα και την πίστη σ’ Αυτόν, διάβασε ο Ιησούς στα μάτια τού ”εκ δεξιών” ληστή του σταυρού και του άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου (κατά Λουκά κγ’ 39-43: ”Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”). 

 

Ήταν λίγο πριν το τέλος του θείου δράματος, που άνοιξε το δρόμο στην Ανάσταση του Κυρίου και – δι’ Αυτής – στη λύτρωση της ανθρωπότητας και τη σωτηρία του ανθρώπου, αφού ο θάνατος του Θεανθρώπου επί του Σταυρού ήταν μια εξιλαστήρια πράξη θυσίας η οποία ολοκλήρωνε τον κύκλο των Αγίων Παθών Του από τη σύλληψη και τα μαρτύρια ως τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του, η οποία σηματοδοτεί την κατάργηση του εσχάτου εχθρού, του θανάτου (Α΄ Κορ.15,26), … 

 

Στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ δονούσε από καιρό τον αέρα το μίσος των Γραμματέων και των Φαρισαίων υποκριτών. Τους κρατούσε άγρυπνους από εκδικητικότητα μετά την ολομέτωπη επίθεση του Χριστού εναντίον τους (βλ. κατά Ματθαίον: ”Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες”). 

 

Τους κρατούσαν ξάγρυπνους, προπάντων, τα απίστευτα και αλληλοδιαδοχικά θαύματα του Ιησού [κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, 9:1-11], όπως αυτά: του δαιμονισμένου κωφάλαλου [κατά Μάρκο, 7,31-37], της ανάστασης εκ νεκρών της κόρης του Ιαείρου [κατά Λουκάν, η’ 41-56], της θεραπείας ενός λεπρού [κατά Μάρκον, 1: 41], της σίτισης 5.000 ανθρώπων [κατά Ματθαίον, 15: 32-38], της ημέρεψης της καταιγίδας στη θάλασσα της Ιουδαίας [κατά Λουκάν, 8: 22-25], της ανάστασης του Λαζάρου [κατά Ιωάννην, 11: 43-45] κλπ, με επιστέγασμα την Ανάσταση του ίδιου του Ιησού Χριστού [κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: 28,1] και άλλους) τρεις μέρες μετά την ταφή του. 

 

Τους κρατούσε ξάγρυπνους η θριαμβική υποδοχή Του στην είσοδο της Ιερουσαλήμ πάνω σε γαϊδουράκι που κουβαλούσε το πολύτιμο φορτίο του από το Όρος των Ελαιών και τώρα δυσκολευόταν να προχωρήσει στον δρόμο τον στρωμένο με ανθισμένα κλαδιά, πολύχρωμα υφάσματα και λουλούδια. 

 

Ήταν ριγμένα όλα από το πλήθος το οποίο έσπευδε να προϋπαντήσει τον ”υψηλό” καβαλάρη κρατώντας βάγια από φοινικιές και ψάλλοντας με ενθουσιασμό: ”Ωσαννά τω υιώ Δαυΐδ· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου • ωσαννά εν τοις υψίστοις!” (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: 11, 1-11 και 21, 1-9), κατά Λουκάν: 19, 28-38 και κατά Ιωάννην: 12, 12-19)… 

 

Φευ! Αυτά ήταν ατράνταχτα τεκμήρια επικινδυνότητας για το υπάρχον σύστημα εξουσίας και γι’ αυτό Ρωμαίοι και Ιουδαίοι απέδειξαν γρήγορα ότι συγκροτούσαν από κοινού τα σκοτεινά πρόσωπα των Παθών του Χριστού μας. 

 

Πρόσωπα που τον οδήγησαν τελικά – δια των επώδυνων επεισοδίων πόνου, αδικίας, σκληρότητας, δόλου, υποκρισίας και κακίας – στη Σύλληψη (8 μμ Πέμπτης με τη συνεργασία του προδότη μαθητή Του Ιούδα ), τη Δίκη-παρωδία και την Εκτέλεσή Του (11-12 το μεσημέρι της Παρασκευής) μέσα σε 15-16 ώρες. 

 

Η βιασύνη των διωκτών του Ιησού να τον εξοντώσουν με βάση στρεψόδικα επιχειρήματα, φαίνεται απ’ το γεγονός ότι επικαλέστηκαν δόλο για το είδος των δήθεν εγκλημάτων του προκειμένου να παρακάμψουν τον Μωσαϊκό Νόμο που δεν επέτρεπε εκτελέσεις την παραμονή του Πάσχα (ημέρα Παρασκευή). 

 

Το Μεγάλο Εβραϊκό Συνέδριο–Συμβούλιο (Σανχεδρίν) των αρχιερέων και το δικαστήριο όπου προήδρευε ο Καϊάφας), συγκεκριμένα, κατηγόρησαν τον Ιησού ότι εμφανιζόταν ως ”Βασιλεύς των Ιουδαίων” για να παρακάμψει τον Καίσαρα, ώστε να πετύχουν συνοπτική διαδικασία της δίκης από τον προκουράτορα της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο (τίτλος ανώτατου άρχοντα που δίνονταν από τη βενετική και γενοβέζικη δημοκρατία), ο οποίος είχε τη δικαιοδοσία να επιβάλλει και και την ποινή του θανάτου ακόμα. 

 

Σημειωτέον ότι το εμπόδιο της ”Παρασκευής” θα μπορούσε να ξεπεραστεί (χωρίς να παραβιαστεί ο Μωσαϊκός Νόμος) μόνο εάν η ποινή θανάτου που θα επιβαλλόταν στον κατηγορούμενο ήταν ”σταύρωση” κι όχι λιθοβολισμός. Και σταύρωση με εκτελεστές Ρωμαίους, όχι Εβραίους. 

 

Έτσι έγινε και οδηγήθηκε ο Χριστός, μετά τη δίκη του από τον Άννα και τον Καϊάφα, στο Πραιτώριο (επίσημη κατοικία του Ρωμαίου Διοικητή Ηγεμόνα Πόντιου Πιλάτου). Ο Πιλάτος διέταξε τον ραβδισμό Του, για να πετύχει την εκτόνωση του μισαλλόδοξου εβραϊκού όχλου που κραύγαζε εν χορώ ”Σταυρωθήτω, σταυρωθήτω!!!”… 

 

Όμως η οχλοβοή και οι άγριες διαθέσεις του κόσμου δεν έλεγαν να κοπάσουν αναγκάζοντας τον (de facto) έπαρχο της ρωμαϊκής επαρχίας της Ιουδαίας να εφαρμόσει διαζευκτικό συλλογισμό βάζοντας στη ζυγαριά της απελευθέρωσης (μιας και είχε δικαίωμα να απελευθερώσει έναν δεσμώτη λόγω Πάσχα) τον Ιησού Χριστό από την μια και τον εγκληματία Βαραββά από την άλλη. 

 

Το άναρχο πλήθος ψήφισε υπέρ της απελευθέρωσης του Βαραββά. Το ίδιο ζήτησε και το ιερατείο με τους αρχιερείς του. Έτσι ο Πιλάτος, παρά τους δισταγμούς του για ηθικούς λόγους, συναίνεσε στη Σταύρωσή του Ιησού κραυγάζοντας: ”Το αίμα αυτού αφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών”. 

 

Με μια πινακίδα κρεμασμένη από τον λαιμό που ανέγραφε ”Βασιλεύς Ιουδαίων”, αιμορραγώντας ακατάσχετα από το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι και υπό το βάρος του Σταυρού Του, ο Ιησούς έφυγε από το Πραιτώριο και πήρε τον ανηφορικό δρόμο (με υπεράνθρωπη προσπάθεια), όπου λίγη ώρα μετά παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος της 33χρονης ζωής του. 

 

Λίγο πριν τη Σταύρωση στον Γολγοθά, ο Ρωμαίος επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος τον ρώτησε αν ήθελε να του δώσει αρωματισμένο κρασί που προκαλούσε μέθη, για να μετριάσει τον πόνο του στο Σταυρό. Ο Ιησούς αρνήθηκε, για να έχει πνευματική διαύγεια μέχρι το τέλος. 

 

Πάνω στο Σταυρό παιδεύτηκε επί τρεις ώρες. Εκδήλωσε αδυναμία, κάποια στιγμή, και απευθύνθηκε με παράπονο προς τον Θεό Πατέρα Του: ”Θεέ µου, Θεέ µου, γιατί µέ εγκατέλιπες;” (Ματθ. 27,46).Του ζήτησε, ακόμα, να συγχωρήσει τους εκτελεστές Του: ”Πάτερ, άφες αυτοίς • ου γαρ οίδασι τι ποιούσι” (κατά Λουκά 23,34). 

 

Είπε στον μετανιωμένο ληστή στα δεξιά του: ”Αµήν λέγω σοι, σήµερον µετ’ εµού έση εν τω παραδείσω” (κατά Λουκά: 23,43). Απευθύνθηκε στην μητέρα του Μαρία λέγοντας: ”Γύναι, ίδε ο υιός σου” (κατά Ιωάννη 19,26) και τον μαθητή του Απόστολο Ιωάννη ”Ιδού η µήτηρ σου” (Ιωαν. 19,27). 

 

Ψέλλισε τη φράση ”Διψώ” (Ιωαν 19,28) την ώρα που το αίµα Του έρρεε (γι’ αυτό και διψούσε) κατά τη δύση του ήλιου. Πριν να ξεψυχήσει (την ώρα ενός τρομερού σεισμού) πρόλαβε να πει τη φράση: – ”Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου” (κατά Λουκά: 23,46) και μια τελευταία με την οποία ξεψύχησε: ”Τετέλεσται” (Ιωαν.19,30). 

 

Είχε τελειώσει την ιερή αποστολή Του πάνω στη γη, που ήταν επικεντρωμένο στη σωτηρία του ανθρώπου. Αποστολή την οποία επισφράγισε με το αίμα και τον θάνατό Του. Όμως το τραγικό τέλος Του έγινε προσήμανση της Ανάστασής Του. 

 

Μιας Ανάστασης με πολλά μηνύματα και πολλούς αποδέκτες, αφού: 

1. Σηματοδότησε τη νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο (βλ. τροπάριο Πασχαλινής Θείας Λειτουργίας: Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,//θανάτῳ θάνατον πατήσας,//καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι,//ζωὴν χαρισάμενος!). 

2. Έστειλε το μήνυμα ότι η πραγματική ζωή αρχίζει μετά θάνατον, στη Δευτέρα Παρουσία, για την κατάκτηση της οποίας ο ίδιος δίδαξε με τη ζωή και το θάνατό Του την υπομονή, την πίστη, την ελπίδα, την αρετή, την εγκράτεια, τη συγχώρεση, την καλοσύνη, την αποδοχή της αδικίας προς χάριν της υπέρτατης δικαίωσης και της θυσίας προς χάριν του όλου, του ”εμείς” του κόσμου. 

 

Ο αναστημένος Χριστός ήταν και είναι, τελικά, το Άγιο Φως που φωτίζει τη ζωή μας δίνοντάς μας δύναμη και κουράγιο για να την διανύσουμε με αξιοπρέπεια, πριν πάμε κοντά του περνώντας τη γέφυρα της μετάβασης απ’ την επίγεια ζωή στην αθανασία.

 

πηγή

Γιατί οι Παγκοσμιοποιητές σχεδίασαν τον πόλεμο στην Ουκρανία

Όλοι γνωρίζουν ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία δεν προέκυψε φυσιολογικά, ωστόσο κανείς δεν προσφέρει μια πραγματική εξήγηση. Γι' αυτό θα το κάνω εγώ.
 

Μετάφραση: Απολλόδωρος
29 Απριλίου 2024 | A Lily Bit | Διαβάστε το εδώ

 

Η μελέτη της ιστορίας, όπως φαίνεται, είναι κάτι περισσότερο από ένα χρονικό των πολέμων και των επακόλουθών τους. Τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρώπινης διανόησης και του διαφωτισμού αποτελούν απλές υποσημειώσεις, ενώ οι πόλεμοι είναι τα επεισόδια που χαράσσονται στη συλλογική μας μνήμη. Γιατί; Επειδή ο πόλεμος είναι το απόλυτο εργαλείο αντιπερισπασμού και ελέγχου στα χέρια της πεινασμένης για εξουσία ελίτ.

 

Η πλειονότητα των πολέμων δεν είναι αυθόρμητες εκρήξεις εθνικιστικού πάθους, αλλά σχολαστικά ενορχηστρωμένα θεάματα. Οι μαριονετοπατέρες είναι οι οικονομικές ελίτ, οι οποίες χειραγωγούν τις κυβερνήσεις σαν πιόνια στο σκάκι για να επιτύχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

 

Πάρτε, για παράδειγμα, την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία. Αυτό δεν ήταν ένα κίνημα της βάσης, αλλά ένα εγχείρημα που χρηματοδοτήθηκε από τις επιχειρήσεις. Οντότητες με έδρα τις ΗΠΑ, όπως η Standard Oil, η JPMorgan, ακόμη και η IBM, έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Η τελευταία παρείχε ακόμη και τα μηχανήματα συλλογής που χρησιμοποιήθηκαν για την οργάνωση των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης, ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα εταιρικής συνενοχής.

 

Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος κάποτε αποτελούσε περίγελο στη γερμανική κοινωνία, ανέβηκε στην εξουσία χάρη στο κύμα των εταιρικών επενδύσεων. Το Ταμείο Keppler, που δημιουργήθηκε μέσω του Κύκλου Keppler Circle, ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτής της σκοτεινής υποστήριξης, με επαφές που είχαν ως επί το πλείστον έδρα τις ΗΠΑ.

 

Και ας μην ξεχνάμε τον Prescott Bush, τον παππού του George W. Bush. Ως διευθυντής της Union Banking Corporation με έδρα τη Νέα Υόρκη, ξέπλενε χρήματα για το Τρίτο Ράιχ καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου. Παρά το γεγονός ότι κατηγορήθηκε για συναλλαγές με τον εχθρό, η υπόθεση εναντίον του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Η οικογένεια Bush, μακριά από το να λογοδοτήσει, ανέβηκε και έγινε μια από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυναστείες της Αμερικής.

 

Είναι λοιπόν η κρίση στην Ουκρανία άλλη μια πυριτιδαποθήκη που κατασκευάστηκε από τους παγκοσμιοποιητές; Το μοτίβο της ιστορίας σίγουρα υποδηλώνει κάτι τέτοιο. Το εγχειρίδιο της ελίτ είναι παλιό, αλλά αποτελεσματικό: χρηματοδότησε και τις δύο πλευρές, υποκίνησε τη σύγκρουση και κέρδισε από το χάος. Είναι ένα κυνικό παιχνίδι, αλλά αυτό που έχει παιχτεί ξανά και ξανά. Και αν δεν ξυπνήσουμε σε αυτή την πραγματικότητα, θα συνεχίσουμε να είμαστε πιόνια στο θανάσιμο παιχνίδι τους.

 

Η άνοδος του κομμουνισμού στη Ρωσία μέσω της επανάστασης των Μπολσεβίκων δεν ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση, αλλά ένα σχολαστικά ενορχηστρωμένο γεγονός. Όπως τεκμηριώνει σχολαστικά ο καθηγητής Antony Sutton στο βιβλίο του «Wall Street And The Bolshevik Revolution», ήταν οι παγκοσμιοποιητές χρηματοδότες που δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για την κομμουνιστική κατάληψη. Αυτοί οι ίδιοι χρηματοδότες, αξίζει να σημειωθεί, βοήθησαν επίσης τους Ναζί.

 

Ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, οι δύο ιδεολογίες που καθόρισαν τον 20ό αιώνα, ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ήταν και οι δύο δεσποτικές κυβερνητικές δομές, που επινοήθηκαν από την ίδια ομάδα ελίτ.

 

Αυτές οι δύο απατηλές ιδεολογίες τέθηκαν στη συνέχεια αντιμέτωπες μεταξύ τους σε μια τεχνητή σύγκρουση που σήμερα ονομάζουμε Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αποτέλεσμα; Εκτιμάται ότι 140 εκατομμύρια θύματα παγκοσμίως και ο τελικός σχηματισμός των Ηνωμένων Εθνών, πρόδρομος της παγκόσμιας κυβέρνησης.

 

Κάθε μεγάλη διεθνής κρίση τον τελευταίο αιώνα ή και περισσότερο κατέληξε με μια ακόμη μεγαλύτερη εδραίωση της παγκόσμιας εξουσίας στα χέρια λίγων. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

 

Όταν αναφέρω την έννοια του ψευδούς αριστερού/δεξιού μοντέλου, συχνά βλέπω μια σπίθα κατανόησης. Μερικοί άνθρωποι βλέπουν πέρα από την επιφανειακή ρητορική της ηγεσίας των Ρεπουμπλικανικών και Δημοκρατικών κομμάτων. Παρατηρούν τις πολυάριθμες ομοιότητες, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής, της εσωτερικής αμυντικής πολιτικής και της οικονομικής πολιτικής.

 

Τα ψηφοδέλτια των σημαντικότερων παραγόντων και των δύο κομμάτων είναι σχεδόν εναλλάξιμα. Είναι δύσκολο να βρει κανείς μεγάλη διαφορά στην ιδεολογία μεταξύ του Bush και του Barack Obama, για παράδειγμα- ή του Obama και του John McCain- ή του Obama και του Joe Biden.

 

Ωστόσο, όταν προτείνω ότι χρησιμοποιούνται παρόμοια λανθασμένα παραδείγματα μεταξύ δύο φαινομενικά αντίθετων εθνών, η κατανόηση ξεθωριάζει. Παρά το γεγονός ότι οι παγκοσμιοποιητές χρηματοδότες διοχέτευσαν κεφάλαια στο στρατιωτικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης ταυτόχρονα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί Αμερικανοί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί σήμερα.

 

Σε απάντηση, παρουσιάζω την κρίση στην Ουκρανία σε σχέση με την κρίση στη Συρία: Ουκρανία vs. Συρία

 

Φαίνεται ότι η μνήμη του κοινού είναι βραχύβια. Στα τέλη του 2013, οι ΗΠΑ ακροβατούσαν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και στο χείλος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα τύμπανα του πολέμου στην Ουάσινγκτον χτυπούσαν δυνατά για «επέμβαση» στη Συρία και την ανατροπή του Bashar Assad. Ήταν οι αδιάκοπες προσπάθειες των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, που αποκάλυπταν τα σκοτεινά κίνητρα πίσω από τη συριακή εξέγερση και την αιμοδιψία της κυβέρνησης Obama, που μας έσωσαν από το χείλος του γκρεμού.

 

Ωστόσο, όταν οι ελίτ χάνουν μια οδό προς τον πόλεμο και τον αντιπερισπασμό, απλά δημιουργούν μια άλλη. Αυτό είναι αυτό που αναφέρω ως το «φαινόμενο του διασκορπισμού». Το κοινό, που κατακλύζεται από πολλαπλά σημεία πυροδότησης και πολιτικές πυριτιδαποθήκες, χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας.

 

Η κρίση στην Ουκρανία μοιάζει ανατριχιαστικά με τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι η πρόθεση είναι η ίδια. Οι ίδιοι μαριονετοπατέρες κινούν τα νήματα, υποδαυλίζουν την αναταραχή και δημιουργούν μια αφήγηση που δικαιολογεί την επέμβαση. Οι ίδιες παγκοσμιοποιημένες δυνάμεις εκμεταλλεύονται το χάος για δικό τους όφελος, χρησιμοποιώντας την κρίση ως πρόσχημα για αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες και επέκταση της εξουσίας.

 

Χρήματα

 

Χρήματα από παγκοσμιοποιητικά κέντρα διεισδύουν στην ουκρανική αντιπολίτευση τουλάχιστον από το 2004. Το Ίδρυμα Carnegie πιάστηκε να διοχετεύει κεφάλαια στον αντιρωσικό πολιτικό υποψήφιο Viktor Yushchenko και στις ομάδες που τον υποστήριζαν.

 

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ουκρανίας προκήρυξε δεύτερο γύρο λόγω μαζικής νοθείας των ψηφοφόρων, οδηγώντας στην άνοδο της φιλοδυτικής Πορτοκαλί Επανάστασης. Νικητής αναδείχθηκε ο Yushchenko έναντι κανενός άλλου από τον Viktor Yanukovych. Ωστόσο, ο Yanukovych συνέχισε να κερδίζει τις εκλογές του 2010, για να εκδιωχθεί από την επανάσταση εκείνης της χρονιάς. Αυτό δεν είναι σημάδι υγιούς δημοκρατίας, αλλά ένα παιχνίδι πολιτικού κουκλοθέατρου.

 

Ανακαλύφθηκε ότι οι ακόλουθες επαναστάσεις έλαβαν επίσης κονδύλια από το ΝΑΤΟ και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και δισεκατομμυριούχοι όπως ο Pierre Omidyar και ο πρόεδρος του eBay είναι μεταξύ αυτών που χρηματοδοτούν αυτές τις επαναστάσεις. Αυτές δεν ήταν οργανικές εξεγέρσεις, αλλά κατασκευασμένες.

 

Μεγάλο μέρος της χρηματικής υποστήριξης από αυτούς τους χρηματοδότες διοχετεύονταν σε άνδρες όπως ο Oleh Rybachuk, το δεξί χέρι του Yanukovych κατά τη διάρκεια της Πορτοκαλί Επανάστασης και αγαπημένο πρόσωπο των νεοσυντηρητικών και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στις ΗΠΑ.

 

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άρπαξε επίσης την ευκαιρία να ρίξει χρήματα στο νέο ουκρανικό καθεστώς, μια υπολογισμένη κίνηση για να αποτρέψει τη χρεοκοπία και να επιτρέψει στο κίνημα της αντιπολίτευσης να επικεντρώσει την προσοχή του στη Ρωσία.

 

Η επανάσταση στη Συρία καθοδηγήθηκε επίσης κατά κύριο λόγο από δυτικά κεφάλαια και όπλα που μεταφέρθηκαν μέσω χώρων εκπαίδευσης όπως η Βεγγάζη της Λιβύης. Η επίθεση στο αμερικανικό προξενείο στη Βεγγάζη είχε ενδεχομένως σχεδιαστεί για να καλύψει τον εξοπλισμό των Σύρων ανταρτών από τη CIA. Αυτό δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, αλλά ένα καλά τεκμηριωμένο γεγονός.

 

Μετά την αποκάλυψη αυτής της συνωμοσίας από την επικρατούσα τάση, οι κυβερνήσεις που ελέγχονται από τους παγκοσμιοποιητές αποφάσισαν να προμηθεύουν ανοιχτά χρήματα και όπλα στη συριακή εξέγερση, αντί να τερματίσουν το τέχνασμα. Αυτό αποτελεί κατάφωρη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου και της ανθρώπινης ζωής.

 

Οι Αντάρτες

 

Οι ελίτ, με τις βαθιές τσέπες και την ύπουλη επιρροή τους, ενορχηστρώνουν εξεγέρσεις για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους διεστραμμένες ατζέντες. Τα γνήσια κινήματα για αλλαγή καπηλεύονται γρήγορα, οι ευγενείς προθέσεις τους αλλοιώνονται και διαστρέφονται. Και όταν μια εξέγερση γεννιέται από τα ίδια τα χέρια αυτών των μαριονετών, είναι πάντα εμποτισμένη με τις πιο χυδαίες και ακραίες μορφές ζηλωτισμού.

 

Η συριακή εξέγερση αποτελεί ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της υποκρισίας. Οι τάξεις της είναι γεμάτες με τους ίδιους ανθρώπους που δηλώνουν πίστη στην Αλ Κάιντα, την υποτιθέμενη αρχέγονη εχθρότητα του δυτικού κόσμου. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, σε μια εκπληκτική επίδειξη διπλών προτύπων, συνέχισαν να παρέχουν την υποστήριξή τους σε αυτούς τους αντάρτες.

 

Οι φρικαλεότητες που διαπράττουν αυτοί οι αποκαλούμενοι «αντάρτες» δεν είναι τίποτα λιγότερο από βάρβαρες - μαζικές εκτελέσεις, βασανιστήρια αθώων πολιτών, ακόμη και η αλλόκοτη πράξη της κανιβαλισμού ανθρώπινων οργάνων. Και όμως, οι εξουσίες κάνουν τα στραβά μάτια, αρκούμενες στο να αφήσουν την αιματοχυσία να συνεχιστεί όσο εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

 

Στην Ουκρανία, στην αρχική επανάσταση πρωτοστάτησε το κόμμα Svoboda, μια συμμορία φασιστών που μεταμφιέστηκε σε μαχητές της ελευθερίας. Με επικεφαλής τον Oleh Tyahnybok, έναν άνθρωπο που χαιρετά με υπερηφάνεια όπως το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ, η οργάνωση αυτή ενσαρκώνει το αντίθετο της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

 

Παρόλο που μπορεί να απέφυγαν για λίγο το ίδιο επίπεδο αλόγιστης βίας που αμαύρωσε την εικόνα των Σύρων ανταρτών, ήταν θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί το πραγματικό τους πρόσωπο. Τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, πάντα σε εγρήγορση, αποκάλυψαν τις φρικαλεότητές τους, όπως ακριβώς έκαναν και με τη συριακή Αλ Κάιντα. Και όταν συνέβη αυτό, η Ρωσία είχε όλη τη δικαιολογία που χρειαζόταν για να επιδείξει τη στρατιωτική της ισχύ.

 

Ο Ρόλος της Ρωσίας

 

Πριν από μερικά χρόνια, η Ρωσία βρέθηκε στο επίκεντρο μιας καταιγίδας που ετοιμαζόταν. Η σύγκρουση στη Συρία, μακριά από το να είναι ένα απλό ζήτημα ανατροπής του Άσαντ, έφερε μαζί της το τρομακτικό ενδεχόμενο να πυροδοτήσει μια μεγαλύτερη πυρκαγιά, παρασύροντας τους ισχυρούς παίκτες του Ιράν και της Ρωσίας.

 

Η Ρωσία, με τις μοναδικές ναυτικές εγκαταστάσεις της στη Μέση Ανατολή που βρίσκονται στις ακτές της Ταρτούς και τους βαθιά ριζωμένους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς της τόσο με τη Συρία όσο και με το Ιράν, θα ήταν αναγκασμένη να απαντήσει σε οποιαδήποτε δυτική επέμβαση. Η κυρίαρχη αφήγηση θα μας έκανε να πιστέψουμε ότι ήταν το φάσμα των ρωσικών αντιποίνων που κράτησε το χέρι του Ομπάμα, αλλά η αλήθεια είναι πολύ πιο ύπουλη.

 

Οι παγκοσμιοποιητές, οι πραγματικοί μαριονετίστες πίσω από τις σκηνές, ανατράπηκαν όχι από τον φόβο του Πούτιν, αλλά από την έλλειψη δημόσιας υποστήριξης για την πολεμοκάπηλη ατζέντα τους. Για να διεξαχθεί οποιοσδήποτε πόλεμος, πρέπει να επιτευχθεί ένα ορισμένο όριο λαϊκής υποστήριξης, και σε αυτή την περίπτωση, ο λαός αρνήθηκε να χειραγωγηθεί.

 

Αλλά οι παγκοσμιοποιητές είναι πολύ επίμονοι. Καθώς η Συρία απέτυχε να αποτελέσει τον επιθυμητό καταλύτη για σύγκρουση, έστρεψαν την προσοχή τους στην Ουκρανία, υποδαυλίζοντας για άλλη μια φορά τις φλόγες της έντασης μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

 

Η Κριμαία, ένα αυτόνομο κράτος που συνδέεται με την ηπειρωτική Ουκρανία, φιλοξενεί την πιο κρίσιμη ναυτική βάση της Ρωσίας. Σε απάντηση στην υποστηριζόμενη από τη Δύση αλλαγή καθεστώτος στην Ουκρανία, η Ρωσία πλημμύρισε την Κριμαία με στρατεύματα, μια κίνηση που η νέα ουκρανική κυβέρνηση, η οποία στηρίζεται από το ΝΑΤΟ, κατήγγειλε ως «εισβολή» και πράξη πολέμου. Το συνηθισμένο καστ των πολεμοκάπηλων χαρακτήρων, όπως ο McCain και ο Lindsay Graham, έχουν παπαγαλίσει υπάκουα την προπαγανδιστική γραμμή, παρουσιάζοντας τις ενέργειες της Ρωσίας ως αποτέλεσμα της αντίληψης του Πούτιν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είναι «αδύναμη».

 

Ο πραγματικός στόχος αυτής της κατασκευασμένης κρίσης είναι οδυνηρά σαφής: να δημιουργηθεί μια κατάσταση αυξημένης έντασης, αν όχι απόλυτου πολέμου, μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αποτυχία του συριακού τεχνάσματος δεν αποθάρρυνε τους παγκοσμιοποιητές- απλώς μετατόπισαν την εστίασή τους στην Ουκρανία.

 

Οι Αγορές Ενέργειας

 

Στο συριακό θέατρο, οποιαδήποτε στρατιωτική δράση με αιχμή του δόρατος τις ΗΠΑ θα είχε αναπόφευκτα ωθήσει το Ιράν να κλείσει τα Στενά του Ορμούζ, θέτοντας σε κίνδυνο έως και το 30% της παγκόσμιας μεταφοράς πετρελαίου. Αυτή η τολμηρή κίνηση θα μπορούσε εύκολα να είχε προκαλέσει παγκόσμια δυσαρέσκεια, οδηγώντας στην εγκατάλειψη του δολαρίου ΗΠΑ ως το πρότυπο του πετρελαίου.

 

Τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία, με τη χαρακτηριστική τους λεπτότητα, άφησαν να εννοηθεί η πιθανότητα μιας οικονομικής αντίδρασης στην αμερικανική παρέμβαση, αν και απέφυγαν να το αναλύσουν επίσημα. Το καθεστώς του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος θα είχε υποστεί σοβαρό πλήγμα, μια συνέπεια που θα ήταν απολύτως καταστροφική.

 

Στην ουκρανική εμπλοκή, το φάσμα της επέμβασης είχε αντιμετωπιστεί με σκληρές και ξεκάθαρες απειλές από τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένης της ανατριχιαστικής προοπτικής διακοπής των εισαγωγών φυσικού αερίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Gazprom, η οποία κάλυπτε περίπου το 30% των αναγκών της ΕΕ σε καύσιμα.

 

Το 2009, ένα παροδικό κλείσιμο του ουκρανικού αγωγού οδήγησε σε αλυσιδωτές ελλείψεις σε όλη την Ευρώπη. Σε αντίθεση με τη ρόδινη εικόνα που ζωγραφίζουν ορισμένα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, η επιρροή της Ρωσίας στην ενέργεια της ΕΕ απέχει ακόμη πολύ από το να «μειωθεί».

 

Η Ρωσία έχει επίσης απειλήσει να εγκαταλείψει τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, μια κίνηση που μπορεί να μην φαίνεται σαν σημαντικό διαπραγματευτικό χαρτί στην επιφάνεια. Ωστόσο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Κίνα έχει υποστηρίξει ανοιχτά τις ρωσικές προσπάθειες στην Ουκρανία, όπως ακριβώς έκανε και με την αντίθεση της Ρωσίας στις δραστηριότητες των ΗΠΑ στη Συρία, η εικόνα γίνεται σημαντικά πιο ανησυχητική. Μια απόρριψη ρωσικών ομολόγων θα ακολουθηθεί αναπόφευκτα από μια κινεζική, ένα σενάριο που προετοιμάζεται τουλάχιστον από το 2008. Προειδοποιώ εδώ και χρόνια ότι οι παγκοσμιοποιητές και οι κεντρικοί τραπεζίτες είχαν απεγνωσμένη ανάγκη από ένα «γεγονός προκάλυψης», έναν αντιπερισπασμό ή έναν αποδιοπομπαίο τράγο αρκετά μεγαλοπρεπή για να καλύψει το χάος στο οποίο θα μπορούσαν στη συνέχεια να ενορχηστρώσουν την κατάρρευση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού και να ανοίξουν το δρόμο για ένα παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. Η ουκρανική κρίση και ο επακόλουθος πόλεμος παρείχαν μια ακόμη ευκαιρία για να καρποφορήσει αυτό το άθλιο σχέδιο.

 

Η Αλήθεια

 

Η αντιστοιχία της συνωμοσίας μεταξύ της Συρίας και της Ουκρανίας και η δυνατότητα κάθε γεγονότος να προκαλέσει περιφερειακή σύγκρουση, κατάρρευση του δολαρίου ή παγκόσμιο πόλεμο, έχει περιγραφεί σχολαστικά. Ωστόσο, είναι αυτή η συνωμοσία μονόπλευρη; Είναι η Δύση και το ΝΑΤΟ οι μόνες οντότητες που χειραγωγούνται από τους παγκοσμιοποιητές για να εγκλωβίσουν τη Ρωσία και να προκαλέσουν μια σύγκρουση; Και τι έχουν να κερδίσουν οι παγκοσμιοποιητές πυροδοτώντας μια τέτοια καταστροφή;

 

Όπως συμβαίνει με κάθε άλλο καταστροφικό κατασκευασμένο πόλεμο, ο απώτερος στόχος είναι η εξάλειψη της κυρίαρχης ταυτότητας με παράλληλη εδραίωση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας. Δεν είναι αρκετό για τους παγκόσμιους χρηματοδότες να κυριαρχούν στον τραπεζικό κλάδο και να κατέχουν τους περισσότερους πολιτικούς- επιδιώκουν να μετασχηματίσουν τη δημόσια ψυχοσύνθεση. Θέλουν να τους ικετεύουμε για παγκόσμια διακυβέρνηση.

 

Αυτή η κατασκευή συναίνεσης επιτυγχάνεται συχνά με το να στρέφονται δύο ελεγχόμενες κυβερνήσεις η μία εναντίον της άλλης και στη συνέχεια, στον απόηχο της τραγωδίας, να ζητούν παγκόσμια ενοποίηση. Πάντα παρουσιάζεται το επιχείρημα ότι αν απλά εγκαταλείπαμε την έννοια των εθνών-κρατών και μεταρρυθμιζόμασταν κάτω από έναν ενιαίο παγκόσμιο οργανισμό, όλοι οι πόλεμοι θα «εξαφανίζονταν».

 

Το ερώτημα είναι αν ο Πούτιν της Ρωσίας είναι μυημένος σε αυτό το σχέδιο. Είναι μέρος του; Μήπως γινόμαστε μάρτυρες μιας επανάληψης του θεάτρου μιας μαριονέτας της Ρωσίας εναντίον μιας μαριονέτας του ΝΑΤΟ, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο;

 

Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο Πούτιν έχει, σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, ζητήσει τον παγκόσμιο έλεγχο της οικονομίας μέσω του ΔΝΤ και τη θεσμοθέτηση ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος με τη χρήση των Ειδικών Τραβηκτικών Δικαιωμάτων του ΔΝΤ (SDR).

 

Τα δάνεια του ΔΝΤ ήταν αυτά που έσωσαν τη Ρωσία από τη χρεοκοπία στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Και ο Πούτιν ζήτησε διαβουλεύσεις με το ΔΝΤ σχετικά με την Κριμαία. Θυμηθείτε, αυτό είναι το ίδιο ΔΝΤ που εργάζεται για τη χρηματοδότηση των αντιπάλων του στη Δυτική Ουκρανία.

 

Στην ουσία, αν πιστεύετε στην εθνική κυριαρχία και την αποκέντρωση της εξουσίας, ο Πούτιν δεν είναι σύμμαχός σας. Για άλλη μια φορά, έχουμε τους παγκοσμιοποιητές να διοχετεύουν χρήματα και στις δύο πλευρές μιας σύγκρουσης που θα μπορούσε να μετατραπεί σε κάτι εφιαλτικό.

 

Ο Πούτιν επιθυμεί την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την ενοποίηση υπό το ΔΝΤ, όπως ακριβώς επιθυμεί την ενοποίηση και το υποτιθέμενο «αμερικανικό» ΔΝΤ. Παγκόσμια διακυβέρνηση της οικονομίας και της δημιουργίας χρήματος σημαίνει τελικά παγκόσμια διακυβέρνηση όλων των άλλων.

 

Μήπως δημιουργείται ένας πόλεμος μέσω του ψευδούς παραδείγματος της Ανατολής εναντίον της Δύσης για να ανοίξει ο δρόμος για την παγκόσμια διακυβέρνηση; Εκμεταλλεύονται τις εντάσεις Ανατολής/Δύσης ως προπέτασμα καπνού για την τελική καταστροφή του παγκόσμιου αποθεματικού του δολαρίου;

 

Εκμεταλλεύονται τις εντάσεις Ανατολής/Δύσης ως προπέτασμα καπνού για την τελική καταστροφή του παγκόσμιου αποθεματικού καθεστώτος του δολαρίου; Είναι δύσκολο να πούμε αν η Ουκρανία θα είναι το τελικό έναυσμα- ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι αν συμβεί μια σύγκρουση, ανεξάρτητα από το ποιος «κερδίζει» ένα τέτοιο σενάριο, το ΔΝΤ βγαίνει κερδισμένο.

 

Φανταστείτε ότι παίζετε μια παρτίδα σκάκι μόνοι σας. Ποια πλευρά κερδίζει στο τέλος αυτής της παρτίδας: η μαύρη ή η λευκή; Η απάντηση είναι ότι δεν έχει σημασία. Κερδίζετε πάντα όταν ελέγχετε και τις δύο πλευρές.

 

Δικτυογραφία:

Why the Globalists Engineered the Ukraine War - A Lily Bit

https://www.alilybit.com/p/why-the-globalists-engineered-the

Μεγάλη Παρασκευή: Η Ζωή εν Τάφω – Το αθάνατο μεγαλείο ενός ελληνορθόδοξου Επιταφίου

Μεγάλη Παρασκευή: Οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα αισθήματα και οι συμβολισμοί, όλα κάνουν την Περιφορά του Επιταφίου μια πρόγευση παραδείσου

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης 

 

Τι όμορφη και αθάνατη εικόνα, τι ελληνορθόδοξος θησαυρός, ο Επιτάφιος που σαν να πλέει στον αέρα, σκίζει στα δύο την υλική ψευτιά μας, και πορεύεται προς τη νικηφόρα εκστρατεία του Χριστού κατά του Άδη. Σμάρια χριστιανών ξεπροβοδίζουν τον Κύριο των πάντων, μυσταγωγούνται στο μυστήριο της αφράστου και αρρήτου ταφής. 

 

Ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα ορθώνονται κάτω απ’ τον γλυκό ανοιξιάτικο ουρανό και προπορεύονται της πομπής. Φαντάζουν σαν πένθιμα λάβαρα που συνοδεύουν τον Βασιλέα των Βασιλέων στη δόξα Του και στην άκρα ταπείνωσή Του. Οι αναμμένες λαμπάδες διαβαίνουν τους τόπους σαν γαλήνιο ποτάμι. Τα πρόσωπα φωτισμένα στο ιλαρό φως από τις φλόγες που τρεμοπαίζουν χαρμολυπημένα. Η πένθιμη σκηνή απλώνει στην ψυχή μια πνευματική ζεστασιά και μια παρηγοριά που μόνο η μάνα Εκκλησία προσφέρει με το χάδι της. 

 

Η νύχτα ολόκληρη γίνεται εαρινός καμβάς για να περάσει από μέσα της η ζωγραφιά του Επιταφίου. Η πλάση ηρεμεί και γαληνεύει. Λες και συμμετέχει κι εκείνη στο Θείο δράμα γονατίζοντας μπροστά στο παράδοξο. Η φύση ολάκερη κενώνεται για να γεμίσει με ευωδία Χριστού. Υποχωρεί στο μεγαλείο της Μεγάλης Παρασκευής για να δώσει νόημα στην ύπαρξή της, με έναν μυστικό ύμνο στον πλαστουργό της. Τα ώτα της ψυχής μπορούν να ακούσουν τις σταυροαναστάσιμες χορδές μιας δημιουργίας που πάλλεται με το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον». 

 

Ο τάφος του Χριστού πορεύεται ήσυχος, σκεπασμένος από το πέπλο του απόβραδου. Στολισμένος με τα πιο ακριβά κοσμήματα της γης, λεμονανθούς και πασχαλιές, τριαντάφυλλα και ζουμπούλια. Αργόσυρτα η σεπτή πομπή περνάει έξω από ασβεστωμένες αυλές και βεράντες που καπνίζουν με μοσχομυριστό λιβάνι. Οι ευωδίες από αγιόκλημα και γιασεμί σμίγουν με το βυζαντινό αγέρι που αφήνει πίσω του ο Επιτάφιος. Μια κατανυκτική ηχώ από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια, σμίγει με τις πένθιμες καμπάνες που σκίζουν τη σιγαλιά της νύχτας. 

 

Το αργόσυρτα βήματα των χριστιανών σαν να ξορκίζουν με το ελαφρύ πάτημα τους το άγριο ποδοβολητό που ακούστηκε εκείνο το βράδυ στον κήπο της Γεθσημανή. Όταν το μανιασμένο τσούρμο πήγε να συλλάβει τον Αμνό του Θεού. Τότε που οι διώκτες μόλυναν με την άνομη σκόνη τους, τον αιμάτινο ιδρώτα της αγωνίας του Χριστού. Εκείνη η χριστοκτόνα συνοδεία ήταν άτιμη, ετούτη η ανοιξιάτικη περιφορά είναι τίμια και σεπτή. Αποκαθιστά την πνευματική τάξη και εξαγνίζει τον άνθρωπο από το έγκλημα. 

 

Κι εσύ περπατάς προσευχόμενος ώσπου να σταθείς σε ένα ακόμη σταυροδρόμι. Ο ιερέας εξαγιάζει τις γειτονιές της ενορίας. Φιγούρα σεβάσμια, ρωμαίικη και αρχαία σαν να ξεπήδησε από συναξάρι. Υποτάσσει τα επίγεια και τα καταχθόνια με ένα του σταύρωμα. Το ράσο ημερεύει τον τόπο. Ξανασαίνουν τα σπίτια και οι ερημιές με ευλογία. Διψασμένα τα εγκόσμια, πίνουν αχόρταγα γουλιές χάρης. Πόσο πιο πράες θα ήταν οι καρδιές αν κάθε μέρα βιώναμε μια Μεγάλη Παρασκευή; 

 

Στέκεσαι και συλλογιέσαι τη ματαιότητα σου. Πόσα σταυροδρόμια της βιοτής μας περάσαμε ασυλλόγιστα χωρίς να υπολογίζουμε που μας βγάζουν; Με ένα πέρασμα Επιταφίου μοιάζει η ζωή. Και κάθε κεράκι που τον συνοδεύει, σβήνει στην ώρα που του ορίζεται. Και πάει να συναντήσει τον Κύρη της Ζωής. Αδειάζουν τα πλήθη και ξαναπυκνώνουν από νέες γενιές. Όντως φοβερό το του θανάτου μυστήριο. Ακόμα και ο Παντοκράτορας δεν το άφησε αδιάβατο. Πέρασε το κατώφλι ως τέλειος θνητός και έπειτα το διέλυσε ως τέλειος Θεός. 

 

Και ο Επιτάφιος κράζει σιωπηλά: Ιδού το μυστήριο της Σωτηρίας, ένας θάνατος καταπίνει τον κόσμο και μια Ανάσταση τον ξαναγεννά αθάνατο. Πενθήστε για λίγο τον νεκρό σας Δέσποτα, ώσπου να ανατείλει ο ήλιος της τριήμερης Έγερσης. Και αν σας λυγίζει η σιωπή μου, ακούστε τον αιώνιο αντίλαλο του «Λάζαρε δεύρο έξω». Ο λίθος θα κυλίσει ξανά. Και όλοι οι λίθοι θα κυλίσουν ξανά κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Όλα τα μνήματα θα ανοιχτούν και η γη θα παραδώσει τους νεκρούς της στα χέρια του Κριτή. 

 

Αμέσως έρχεται στο νου η φωνούλα του Αγίου Πορφυρίου, σαν να τον ακούς στο αυτί σου: «Βρε δεν υπάρχει θάνατος! Το κατάλαβες; Δεν θα δοκιμάσουμε την «πεθαμενίλα»! 

 

Περπατάς ξανά. Οι δεήσεις ψέλνονται γλυκά και η πομπή κλείνει σιγά σιγά τον κύκλο της. Αργοταξιδεύει προς το ευλογημένο λιμάνι της ενορίας. Οι αισθήσεις σφραγίζουν μέσα τους το μυστικό θαύμα, όπως ο κενός τάφος σφράγισε μέσα του την ανάσα του κόσμου. Άλλο ένα κρυφοκοίταγμα στον παράδεισο. 

 

Ο Επιτάφιος καταφθάνει επιβλητικός έξω από τη θύρα του Ιερού Ναού. Και ο Ιερέας την χτυπάει και βροντοφωνάζει το σύνθημα της εφόδου: « Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης». 

 

Ο Άδης ακούγεται πίσω από την θύρα και ρωτάει με θρασύτητα: «Τίς ἐστιν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;» 

 

Και ο ιερέας αποκρίνεται: «Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ. Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης»! 

 

Τρεις φορές ο Άδης λέει τα ίδια στερνά του λόγια, μη γνωρίζοντας τι τον περιμένει. Την τρίτη φορά οι πόρτες ανοίγουν με ορμή και ο Χριστός μπαίνει σαν σίφουνας και αλώνει το κράτος του θανάτου. Οι αιώνιες πύλες καταρρίπτονται. Ο βαρύς πένθιμος αέρας ήδη άρχισε να διαλύεται και να δίνει τη θέση του στη δροσερή αύρα της Ανάστασης. 

 

Ένας – ένας οι πιστοί περνούν κάτω από τον Επιτάφιο για να πάρουν μια ύστατη μερίδα ευλογίας που θα τους συνοδεύει όλο τον χρόνο. Είναι ο τελευταίος ασπασμός πριν από εκείνο το ιλαρό χάραγμα που καταφθάνουν οι μυροφόρες. Τότε που δεν ανέτειλε ήλιος αλλά ανέσπερο φως. Ατενίζουμε τις πένθιμες σιλουέτες τους να πλησιάζουν. Και να βλέπουν τον λίθο αποκυλισμένο, το μνημείο κενό και τον άγγελο απαστράπτοντα να τους λέει ότι ο εσταυρωμένος «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη».

 

πηγή

O Χριστός ξανασταυρώνεται....

Γράφει η Maria Nikolakaki 

 

Για να βρεις ποιος σε εξουσιάζει, απλώς σκέψου ποιος είναι αυτός που δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις.- Βολταίρος
 

Το νομοσχέδιο H.R. 6090

 

Αργά το απόγευμα της Τετάρτης, η Αμερικανική Βουλή ενέκρινε το νομοσχέδιο H.R. 6090 που επιδιώκει να πατάξει τον “αντισημιτισμό” στις πανεπιστημιουπόλεις και τα κάμπους μετά από ημέρες διαδηλώσεων και αναταραχών που οδηγήθηκαν από φιλοπαλαιστίνιους ακτιβιστές.

 

«Το νομοσχέδιο σκοπεύει να χρησιμοποιηθεί για την καταστολή των διαδηλωτών υπέρ της Παλαιστίνης σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη χώρα, οι οποίοι έχουν χαρακτηριστεί ψευδώς «αντισημίτες» παρά τους Εβραίους φοιτητές που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις.

 

«Η νομοθεσία υιοθετεί τον ορισμό του αντισημιτισμού της Διεθνούς Συμμαχίας Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA), ο οποίος απαριθμεί «συγκρίσεις της σύγχρονης ισραηλινής πολιτικής με εκείνη των Ναζί» ως παράδειγμα αντισημιτισμού.

 

«Η IHRA ορίζει επίσης τον αντισημιτισμό ως την εφαρμογή «διπλών κριτηρίων» στο Ισραήλ «απαιτεί από αυτό μια συμπεριφορά που δεν αναμένεται ή απαιτείται από κανένα άλλο δημοκρατικό έθνος» και «αρχινώντας με τον εβραϊκό λαό το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση» με το «ισχυρισμό ότι η ύπαρξη ενός κράτους του Ισραήλ είναι μια ρατσιστική προσπάθεια».

 

Ο νόμος για την “ευαισθητοποίηση του αντισημιτισμού” εγκρίθηκε με ψήφους 320-91 και τώρα θα κατευθυνθεί στη Γερουσία. Αλλά το κεντρικό ερώτημα είναι: πώς και με ποιο μέτρο θα καταστείλουν οι ομοσπονδιακές αρχές την ομιλία που θεωρείται «αντισημιτική»;

 

Τι είναι “αντισημιτισμός”; 

 

Η κριτική στην κυβέρνηση του Ισραήλ θα θεωρηθεί αντισημιτική. Θα θεωρηθεί έτσι η ανάδειξη εγκλημάτων πολέμου ή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον IDF; Η συμμετοχή στο κίνημα BDS θα θεωρηθεί αντιεβραϊκή; Θα είναι παράνομα τα συνθήματα όπως «από το ποτάμι στη θάλασσα, οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι, όπως αναρωτήθηκε ο Δικαστής Ναπολιτάνο; 

 

Η κριτική της ετήσιας εξωτερικής βοήθειας 3+ δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ θα θεωρείται αντιεβραϊκή; Και τι θα είναι οι Εβραίοι που δεν είναι σιωνιστές; Και οι Εβραίοι που δεν είναι Σημίτες, αλλά Χαζάροι; 

 

Έτσι φτάνουν στην ακρότητα να πουν πως όποιος υποστηρίζει πως οι Εβραίοι σκότωσαν τον Χριστό είναι αντισημίτες! Δηλαδή η Καινή Διαθήκη γίνεται παράνομη. 

 

Στο μεταξύ οι ίδιοι οι Εβραίοι καμαρώνουν πως σκότωσαν τον Χριστό. Θα μπει κι αυτό στο νόμο περί αντισημιτισμού; Τον Χριστό μας τον λένε απατεώνα και ψευδή προφήτη. Και αυτό γιατί τους είπε πως να μην ψάχνουν την Βασιλεία των Ουρανών στη γη, τα υλικά αγαθά και την εξουσία αλλά στην ψυχή που κουβαλάμε όλοι μέσα μας. Αν διάλεξε ο Χριστός να έρθει στην γη, ήρθε εκεί που ήταν χρειαζούμενος περισσότερο. Όχι εκεί που ήταν ο “εκλεκτός λαός”. 

 

Σε αντίθεση με την τρέχουσα προπαγάνδα, ΔΕΝ υπάρχει κοινή ιουδαιοχριστιανική κουλτούρα, σύμφωνα με το Ταλμούδ που γράφτηκε το 70 μ.Χ. Οι πεποιθήσεις των Εβραίων και των Χριστιανών είναι διαμετρικά αντίθετες. Οι συνήθεις παρανοήσεις σχετικά με τη Βιβλική Προφητεία και το Ισραήλ των Σιωνιστών Ευαγγελιστών είναι το αποτέλεσμα της Βίβλου του Scofield που δημοσιεύτηκε το 1909. 

 

Δεδομένων των πολυάριθμων περιπτώσεων στην Καινή Διαθήκη που αναφέρεται στο Σανχεντρίν - η νομοθετική και δικαστική συνέλευση που ήταν επιφορτισμένη με την εκτέλεση του εβραϊκού νόμου - πίσω από τη δίκη και την θανατική καταδίκη του Ιησού Χριστού, οι πολέμιοι του νομοσχεδίου υποστηρίζουν ότι ο νόμος περί αντισημιτισμού συνιστά άμεση επίθεση κατά των Χριστιανών καθιστώντας ουσιαστικά παράνομη την έκφραση των πεποιθήσεών τους. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι, εκτός από τον Χριστιανισμό, αυτή η σαφής παραβίαση του Πρώτου Κανόνα του Αμερικανικού Συντάγματος επηρεάζει και τον Ιουδαϊσμό, παρά τον υποτιθέμενο στόχο του να προστατεύσει τους Εβραίους από τις διώξεις.

 

Το Ταλμούδ, το οποίο είναι το κεντρικό κείμενο του Ραβινικού Ιουδαϊσμού, διδάσκει επίσης ότι το Σανχεντρίν, εβραϊκό δικαστήριο, ήταν υπεύθυνο για τη θανατική ποινή και την εκτέλεση του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Οι δύο εκδοχές του Ταλμούδ περιλαμβάνουν τις Βαβυλωνιακές και Ιερουσαλήμ παραλλαγές του. Το καθένα περιλαμβάνει δύο μεγάλα έργα: Το Mishnah, που είναι η γραπτή κωδικοποίηση του εβραϊκού νόμου που προηγουμένως διαδόθηκε προφορικά, και το Gemara, που είναι η εισαγωγή ή η θρησκευτική ερμηνεία αυτών των νόμων από έγκυρους ραβίνους. Το Gemara περιλαμβάνει το πεδίο των ραβινικών σχολίων για το Mishnah.

 

Στο Folio 43A της Gemara, το ραβινικό σχόλιο στο πρακτικό του Mishnah Sanhedrin που ασχολείται με το εβραϊκό δικαστικό σύστημα και τους νόμους που σχετίζονται με αυτό περιλαμβάνει μια αφήγηση της δίκης εκτέλεσης του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Σύμφωνα με το Sanhedrin 43a του Ταλμούδ, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δικάστηκε και εκτελέστηκε από τους Εβραίους ηγέτες του Sanhedrin για τα εγκλήματα της μαγείας, της αίρεσης και της εξέγερσης. Σε αντίθεση με την Καινή Διαθήκη, η οποία αναφέρει ότι το Σανχεντρίν έφερε τον Ιησού στον Ρωμαίο Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο για να τον αναγκάσει να σταυρώσει τον Χριστό, το Ταλμούδ υποστηρίζει ότι ήταν το ίδιο το Σάνχεντριν που εκτέλεσε την εκτέλεσή του με λιθοβολισμό (λιθοβολισμό ενός μέχρι θανάτου).

 

Το Ταλμούδ συνεχίζει κάνοντας περαιτέρω σχόλια για τον Ιησού, δηλαδή ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς από έναν νεκρομαντείο που ονομαζόταν Ονκέλος. Μιλώντας στον Όνκελο, οι ραβίνοι ισχυρίζονται ότι ο Χριστός αποκάλυψε ότι είχε σταλεί στην Κόλαση (Σοάλι στον Ιουδαϊσμό) για να τον βράσουν σε περιττώματα ως τιμωρία για τα εγκλήματά του προτού σωθεί από αυτή την αιώνια καταδίκη αναστούμενος από το νεκρομαντείο.

 

Ότι δεν αρέσει στους Σιωνιστές είναι αντισημιτικό. Στο μεταξύ Σημίτες είναι οι Παλαιστίνιοι, όπως κι οι Άραβες. Όπως λέει η Κέιτλιν Τζόνστον: “Δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν επιτρέπεται η κριτική σε οποιοδήποτε μέρος της εξωτερικής πολιτικής μιας ισχυρής χώρας επειδή αυτή η κριτική είναι ενάντια στη θρησκεία τους ή τους διώκουν θρησκευτικά. Αυτό δεν είναι θέμα. Ο ηθικός πανικός του «αντισημιτισμού» πήδηξε επίσημα τον καρχαρία. Από καιρό ήταν παράλογο, αλλά τώρα είναι μια παρωδία του εαυτού του. Τα πράγματα θα γίνουν πιο χαζά και πιο προσβλητικά για τη νοημοσύνη σας από εδώ.¨

 

Εγκλήματα σκέψης

 

Το αμερικανικό νομοσχέδιο για την αντισημιτική ευαισθητοποίηση είναι μια άμεση επίθεση στην ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ. Το ότι εξαγοράζονται οι Βουλευτές γιατί το Εβραϊκό λόμπι AIPAC δεν έχει καταχωρηθεί ως ξένη οντότητα είναι σκάνδαλο. Δείτε εδώ: 

 

Ο νόμος για την “ευαισθητοποίηση αντισημιτισμού” που θα όριζε νομικά την κριτική κατά της κυβέρνησης ή του κράτους του Ισραήλ ως πράξη αντισημιτισμού θα πρέπει να αφορά κάθε Αμερικανό, αλλά και κάθε πολίτη του κόσμου ανεξάρτητα από τις απόψεις του για το Ισραήλ. Είναι καταφανής λογοκρισία και στέρηση ελευθερίας λόγου. 

 

«Θα ήταν σαν να μην μπορούσες να επικρίνεις τον καπιταλισμό των ΗΠΑ, και αν το έκανες, να θεωρείσαι ρατσιστής», είπε ο Δρ Τζέραλντ Χορν, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον . «Πράγματι, πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιληφθείτε σωστά μια μυρωδιά του τι συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1950 με τη λεγόμενη «Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων του Οίκου».

 

Μερικές από τις πιο κατάφωρες επιθέσεις στην ελευθερία του λόγου γίνονται:

• με το να πεις ότι οι Αμερικανο-Εβραίοι πολίτες είναι πιο πιστοί στο Ισραήλ (από την Αμερική), ή στις υποτιθέμενες προτεραιότητες των Εβραίων παγκοσμίως, παρά στα συμφέροντα των εθνών τους».
• «Η άρνηση στον εβραϊκό λαό του δικαιώματός του στην αυτοδιάθεση, π.χ., με τον ισχυρισμό ότι η ύπαρξη ενός κράτους του Ισραήλ είναι μια ρατσιστική προσπάθεια». (αν πεις ότι είναι ρατσιστικό το κράτος και απαρτχάιντ είσαι αντισημίτης!).
• «Συγκρίνεις της σύγχρονης ισραηλινής πολιτικής με εκείνη των Ναζί»

«Είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού που δικαίως μπορεί να θεωρηθεί [ένα είδος] εγκλήματος σκέψης», προειδοποίησε ο Χορν. «Θα υπάρξει αστυνομία σκέψης που θα αποσπάσει αυτούς τους φερόμενους παραβάτες αυτών των εγκλημάτων που θα διαπράξουν».

 

«Το Ισραήλ κατέχει μεγάλη δύναμη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να δείτε το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε σήμερα για να δείτε ποιες απόψεις επιτρέπεται να εκφράσετε και ποιες απόψεις δεν επιτρέπεται να εκφράσετε», εξήγησε ο βραβευμένος δημοσιογράφος και πρώην δικηγόρος Εβραίος Glenn Greenwald στην εκπομπή του την Τετάρτη. «Εκεί είναι η απόδειξη των ανθρώπων και των χωρών που κατέχουν και ασκούν τη μεγαλύτερη δύναμη και τώρα έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη για να επιτεθούν επίσημα στα δικαιώματα του λόγου των Αμερικανών πολιτών με μερικούς από τους πιο κραυγαλέους και σαφείς τρόπους που έχω δει ποτέ. .»

 

Το Ισραηλινό Λόμπι είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία λόγου στις ΗΠΑ: είπε ο Καθηγητής Mearsheimer. Ο Καθηγητής είπε του ότι το λόμπι στις ΗΠΑ έχει σχεδόν πλήρη επιρροή στα κυρίαρχα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Πολλοί πλέον ανοικτά προκαλούν τον νόμο! Και όλα αυτά γιατί χρηματίζονται οι Βουλευτές που αν δεν στηρίξουν όσα θέλει το Ισραήλ κινδυνεύουν να μην επανεκλεγούν.

 

Δείτε την ιστορία του λόμπι εδώ: https://rumble.com/v4sf33f-the-zionist-death-grip-on-the-united-states-government.html 

 

Τελικά, το να είσαι κατά της διαφθοράς σε κάνει “αντισημίτη”! 

 

Εν κατακλείδι, οι εξεγέρσεις στα Πανεπιστήμια έφεραν φως σε πολλαπλά θέματα και ερωτήματα. Πώς οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν την γενοκτονία, ακόμη και εις βάρος της διεθνούς εικόνας τους; Γιατί δεν μπορούν να βάλουν όρια έστω και στο ελάχιστο δυνατόν; Ποιοι κυβερνάνε τις ΗΠΑ; 

 

Το ότι διαδραματίζονται όλα αυτά από την Μεγάλη Τετάρτη στην κορύφωση των παθών του Κυρίου, πρέπει να ενισχύσει την πίστη των πιστών. Πρέπει να ενδυναμώσουμε την αγάπη μας στον Θεό και τον συνάνθρωποι μας. Ζούμε σε εποχές που όπως είπε ο Σαίξπηρ, η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι δαίμονες είναι εδώ. Όσο πιο πολύ κυνηγούνε την πίστη μας, τόσο μας προκαλούνε να την δηλώσουμε ανοικτά.

 

Καλή Ανάσταση εύχομαι σε όλους/ες και στις ψυχές όλων μας το Άγιο Φως να γεννήσει αγάπη και ελπίδα. Και για όσους δεν πιστεύουν, έχω να πω ένα: ο κουφός έβλεπε όσους χόρευαν στην μουσική και τους θεωρούσε τρελούς (Νίτσε). Για να ακούσεις την μουσική, πρέπει να το θέλεις. Ελπίζω κάποια στιγμή όλοι μαζί να ακούμε την μουσική του Θεού!

πηγή

Μεγάλη Πέμπτη: Ο Ιούδας έλαβε 30 αργύρια – Εμείς με πόσα ξανασταυρώνουμε τον Χριστό;

Μεγάλη Πέμπτη: Αν μετρήσουμε τα δικά μας «αργύρια» για κάθε απιστία μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι γινόμαστε χειρότεροι «Ιούδες» και απ' τον πραγματικό
 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

 

Μια Μεγάλη Πέμπτη είναι το ορόσημο για κάθε μαύρη μέρα της ζωής μας, που όμως στον ορίζοντα της παραμονεύει το αναστάσιμο φως της Σωτηρίας. Μια Μεγάλη Πέμπτη θυμίζει η κάθε βλασφημία εναντίον του μόνου αληθινού Θεού. Το κάθε σταύρωμα της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης, της Αγάπης. Είναι η μέρα που ορφανεύει η φύση από τον Κύρη της και όλη η πλάση κουρνιάζει στο σκοτάδι σαστισμένη από το κρίμα. 

 

Ο Μυστικός Δείπνος, η προδοσία του Ιούδα, τα Θεία Πάθη και η Σταύρωση, είναι οι σκηνές του Ευαγγελίου που φανερώνονται στα μάτια της καρδιάς μας. Στιγμές που δεν χορταίνονται ποτέ και δεν χάνουν τη δύναμη των νοημάτων τους, κι αν όλοι οι αιώνες περάσουν από πάνω τους. Γιατί η συγγνώμη του Σταυρού είναι εκείνη που κινεί τον κόσμο, που δίνει νόημα ύπαρξης στη ζωή, που κατεβάζει τον ουρανό στη γη και ανεβάζει τον χωματένιο άνθρωπο στη Βασιλεία των Ουρανών. 

 

Οι ύμνοι της ημέρας, κατάφορτοι από λόγους που κεραυνοβολούν τον Ιούδα και την άτιμη πράξη του. Ιούδας ο δούλος και δόλιος. Ιούδας ο διάβολος. Ιούδας ο προδότης του Σωτήρος. Ιούδας ο επίβουλος και άδικος. Ιούδας ο εσκοτισμένος που εκπίπτει του φωτός. Ιούδας με το δόλιο του φίλημα. Ιούδας ο αμνήμων των αγαθών.

 

Σε ολόκληρη την εκκλησιαστική γραμματεία, δεν υπάρχει άλλο ιστορικό πρόσωπο που να στηλιτεύεται τόσο πολύ και τόσο έντονα, όσο ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. 

 

Όμως υπάρχει μια πνευματική παγίδα εδώ. Όποιος βλέπει επιφανειακά τα νοήματα των ημερών, απλώς βρίσκει στον Ιούδα έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτό το πνεύμα έχει και το παγανιστικό έθιμο του κάψιμου του Ιούδα, το οποίο έχει καταδικαστεί από εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου. Φαίνεται ότι μας αρέσει να φτιάχνουμε σκιάχτρα για να τους φορτώνουμε όλες τις δικές μας ανομίες. Για να συντηρήσουμε τα δικά μας ζιζάνια στην καρδιά, βάζουμε φωτιά στα κρίματα του άλλου και αλαλάζουμε γύρω από τη θράκα. 

 

Την καταδίκη του Ιούδα, κάποιοι την εκλαμβάνουν δυστυχώς ως πειστήριο της «ευλάβειας» τους. Αντί να συγκρινόμαστε με έναν Άγιο, συγκρινόμαστε ενδόμυχα με έναν προδότη και μάλιστα με τον χειρότερο προδότη της ιστορίας. Αλλά ούτε και με αυτόν τον προδότη αν παραβγούμε στην αρετή, δεν βγαίνουμε δικαιωμένοι. Γιατί; 

 

Ένα αργύριο για κάθε ανομία 

 

Ο Ιούδας έλαβε 30 αργύρια για να προδώσει τον Διδάσκαλο, κι εμείς λαμβάνουμε αναρίθμητα αργύρια στο σύντομο πέρασμα μας από τούτο τον κόσμο. Όχι σε φυσική μορφή (αν και οι φιλάργυροι το κάνουν και αυτό), αλλά σε σκέψεις, πράξεις, αρνήσεις, παραλείψεις, ολιγωρίες και απιστίες. 

 

Ο Ιούδας κράταγε το ταμείο των αποστόλων γιατί ήταν φιλάργυρος, κι εμείς ας κρατήσουμε ένα ταμείο για τις πράξεις μας γιατί είμαστε φυγόπονοι. Για σκεφτείτε αν υπολογίζαμε ένα αργύριο προδοσίας για κάθε αστοχία μας να παραμείνουμε εικόνες Θεού, τι βουνό από νομίσματα ανομίας θα μαζεύονταν. 

 

Ένα αργύριο για κάθε φορά που μας παρουσιάστηκε ευκαιρία να ομολογήσουμε Χριστό και δεν το κάναμε. Σε μια συζήτηση, σε μια παρέα, στην εργασία μας, σε οποιαδήποτε κοινωνική περίσταση. 

 

Ένα αργύριο για κάθε μέρα που ξεχάσαμε τον Θεό και δεν τον δοξάσαμε με προσευχή. Που ξεγλίστρησε ο χρόνος ανεκμετάλλευτος χωρίς να κατευθύνουμε τον νου στον Άχρονο και Άχραντο Σωτήρα μας. Που δεν αφιερώσαμε ούτε μια λέξη για Εκείνον, δεν είπαμε ούτε ένα «Κύριε Ελέησον», αλλά είχαμε όλη τη διάθεση να αργολογήσουμε για όλα τα ανούσια και τα επιζήμια. 

 

Ένα αργύριο για κάθε μέρα που δεν περιέχει ίχνος μετάνοιας. Για κάθε πετραχήλι που μας βρίσκει αδικαιολογήτως απόντες. Για κάθε δάκρυ που χύθηκε για τον εγωισμό μας και όχι για την ταπεινή συντριβή μας. 

 

Ένα αργύριο για κάθε ευλογία που δεν είπαμε ένα «δόξα σοι ο Θεός» και τη θεωρήσαμε δεδομένη. Για κάθε δώρο του Θεού που θεωρήσαμε ιδιοκτησία μας και δικαίωμά μας. 

 

Ένα αργύριο για κάθε δάνειο τάλαντος που δεν πολλαπλασιάσαμε. Κάθε χάρισμα που δεν καλλιεργήσαμε ή το αφιερώσαμε οπουδήποτε αλλού παρά στον Θεό. 

 

Ένα αργύριο για κάθε υπόσχεση που δεν κρατήσαμε προς τον Θεό. Για κάθε κενό λόγο και κάθε άρνηση που ακολούθησε. Όχι 3 φορές σαν του Πέτρου, αλλά αναρίθμητες. 

 

Ένα αργύριο για κάθε βαρυγκόμια μας, κάθε γογγυσμό μας, κάθε απελπισία μας που δεν υπολογίζει τη βοήθεια του Θεού και την εμπιστοσύνη στο πάνσοφο σχέδιο Του. 

 

Ένα αργύριο για κάθε κατάκριση του αδελφού μας, κάθε άδικη κρίση που αρκείται στα φαινόμενα, κάθε πετροβόλημα σε συνάνθρωπο που κάναμε εν έργω, εν λόγω και εν διανοία. 

 

Ένα αργύριο για κάθε Κυριακή που μας έκλεψε ο ύπνος, για κάθε καμπάνισμα που έσβησε πριν φτάσει στη συνείδησή μας, για κάθε μέρα του Κυρίου που μας κάλεσε στη ζωηφόρο Τράπεζα του κι εμείς την καταφρονήσαμε. 

 

Ένα αργύριο για κάθε φτωχό που δεν ελεήσαμε, κάθε άρρωστο που δεν παρηγορήσαμε, κάθε καταφρονημένο που δεν σκεφτήκαμε, κάθε εχθρό που δεν φιλιώσαμε, κάθε τσακωμό που δεν ειρηνέψαμε. 

 

Ένα αργύριο για κάθε μυστικό που προδώσαμε, κάθε κουτσομπολιό, κάθε εξουθένωση ανθρώπου, κάθε υπόληψη που θίξαμε. 

 

Ένα αργύριο για κάθε αφέντη του βίου μας που δεν είναι ο Θεός. Για το χρήμα, για τη σάρκα, για τη δόξα, για την εξουσία και τη δύναμη. 

 

Ένα αργύριο για κάθε ματαιότητα που φυλακίζει τις 5 αισθήσεις μας και τις κρατά σε ομηρία. Για κάθε φορά που γινόμαστε δούλοι της ύλης. Για στιγμές, για χρόνια ή για μια ολόκληρη ζωή. 

 

Ένα αργύριο για κάθε αδιαφορία να μελετούμε τον λόγο του Θεού, να καταδυόμαστε στα ουράνια νοήματα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Να λέμε κατά τα άλλα ότι είμαστε χριστιανοί και να αγνοούμε τα ίδια τα λόγια του Χριστού και των Αποστόλων. 

 

Λέει ένα υπέροχο τροπάριο της Μ.Πέμπτης: «Η ζωηφόρος σου πλευρά, ως εξ Εδέμ πηγή αναβλύζουσα, την Εκκλησίαν σου, Χριστέ, ως λογικόν ποτίζει παράδεισον, εντεύθεν μερίζουσα, ως εις αρχάς, εις τέσσαρα Ευαγγέλια, τον κόσμον αρδεύουσα, την κτίσιν ευφραίνουσα και τα έθνη πιστώς διδάσκουσα προσκυνείν την βασιλείαν σου». 

 

Ο κόσμος ολάκερος αρδεύεται από το νερό της Ζωής που πηγάζει από τα 4 Ευαγγέλια. Και όποιος δεν μελετά το Ευαγγέλιο μένει απότιστος και ξερός, σαν την ξηρανθείσα συκή που δεν είχε ούτε έναν καρπό αρετής πάνω της. 

 

Πολλά αργύρια ακόμα θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε. Και δεν γεμίζουμε απλά ένα πουγκί από δαύτα – όπως ο Ιούδας – αλλά ολόκληρο «νομισματοκοπείο» απιστιών. Τουλάχιστον ο Ιούδας αρκέστηκε στα λίγα. Εμείς παζαρεύουμε πολλά περισσότερα για να ξανασταυρώνουμε τον Χριστό.

 

Ένα μόνο πράγμα έχουμε που μας κάνει ασυγκρίτως ευτυχέστερους από τον Ιούδα. Έχουμε ακόμα χρόνο ζωής για να τον διαθέσουμε για μετάνοια και ελπίδα στον Θεό. Ο χρόνος του Ιούδα τελείωσε στην κρεμάλα. Ο δικός μας συνεχίζεται για όσο ευδοκήσει ο Θεός. Και μας δόθηκε το ατίμητο δώρο της εξομολόγησης για να ξεχρεώνουμε όλα τα αργύρια που φορτώνουμε στην πνευματική καμπούρα μας. 

 

Γι’ αυτό λοιπόν όταν βλέπουμε την τραγική κατάληξη του Ιούδα, αυτό πρέπει να μας προκαλεί φόβο περισσότερο, παρά διάθεση για κατάκριση. Διότι τον Ιούδα τον έκρινε η ιστορία και ο Θεός. Εμείς ακόμα δίνουμε εξετάσεις. Και πρέπει να προσέξουμε μην πάρουμε την ίδια στράτα, εκείνη της απελπισίας και της παράδοσης των όπλων.

 

πηγή

Η αφή του Αγίου Φωτός: Ένα διαρκές θαύμα

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

 

Στις μέρες μας, οι σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού διεξάγουν με ιδιαίτερη ένταση έναν ύπουλο πνευματικό πόλεμο, τον οποίον δεν στρέφουν ευθέως κατά της Ορθόδοξης Πίστης, αλλά κατευθύνουν με ιδιαίτερη μαεστρία τα δηλητηριώδη βέλη του εναντίον της δισχιλιετούς Εκκλησιαστικής παραδόσεως, που διαφυλάσσει την ιερά παρακαταθήκη της βιωματικής σχέσης και εμπειρίας των πιστών ανθρώπων με τον Θεό. Επιδιώκουν δηλαδή –διά της πλαγίας οδού– να πλήξουν τα Ιερά και Πανάγια πρόσωπα της Χριστιανικής θρησκείας, μολύνοντας τις ψυχές των ανθρώπων με τον ιό της αμφιβολίας και της ολιγοπιστίας.
 

Τις τελευταίες δεκαετίες, ορισμένοι κύκλοι απεργάζονται συστηματικά την αποϊεροποίηση και τον αφελληνισμό των Ελλήνων πολιτών, επιχειρώντας με ιδιαίτερη επιμονή και μεθοδικότητα –υπό το πρόσχημα είτε της επιστημονικής έρευνας, είτε της καλλιτεχνικής δημιουργίας– να κατεδαφίσουν κάθε μακραίωνη εθνική και θρησκευτική παράδοση, προκειμένου να περιέλθει σε λήθη, αφάνεια και λησμονιά το ελληνορθόδοξο εμπειρικό βίωμα.

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΨΕΥΔΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Δύο φορές (τουλάχιστον) τον χρόνο, κυρίως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, επιστρατεύεται ένας ολόκληρος σατανικός μηχανισμός που επιδιώκει με συστηματικές και μεθοδευμένες εκστρατείες διακωμώδησης και ευτελισμού της Ορθόδοξης Πίστης να χλευάσει την Αειπαρθενία της Υπεραγίας Θεοτόκου και να σπιλώσει την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, το οποίο εξέρχεται θαυματουργικά από τον Πανάγιο Τάφο.

 

Την κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδας παρατηρούνται έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ των θεοσεβούμενων ανθρώπων και των δήθεν «ορθολογιστών» (στην πραγματικότητα ολιγοπίστων), με τους πρώτους να συγκλονίζονται από το επαναλαμβανόμενο θαύμα της αρρήτου εμφανίσεως του Αγίου Φωτός που σημειώνεται κάθε Μεγάλο Σάββατο, ενώ οι δεύτεροι αμφισβητώντας την θαυμαστή Θεοσημία, αντιμετωπίζουν την διαδικασία της τελετής περίπου ως αγυρτεία.

 

Μάλιστα, οι σκεπτικιστές για να δικαιολογήσουν την πνευματική τους νωθρότητα επικαλούνται τις μαρτυρίες των Αγιοταφιτών Πατέρων, σύμφωνα με τις οποίες ανατρέπεται η «θεωρία του Θαύματος», καθώς προκύπτει (όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν) ότι οι ίδιοι οι μοναχοί του Παναγίου Τάφου είναι τελικώς αυτοί που ανάβουν με σπίρτα ή με αναπτήρα το φως της αγίας κανδήλας!

 

Δυστυχώς, στην εποχή μας παρατηρείται ένα ιδιαίτερα λυπηρό φαινόμενο μεγάλης πνευματικής παρακμής και κατάπτωσης: Πολλοί Ορθόδοξοι μοναχοί και ιερωμένοι παντός βαθμού και ιεραρχίας, έχοντας προσβληθεί από τον «μεταδοτικό ιό» της οικουμενιστικής ψευδοπνευματικότητας, που μολύνει την γνήσια ασκητική παράδοση της Εκκλησίας με συνοδά συμπτώματα την ακατάσχετη αγαπολογία, την εξωτερική και επιφανειακή ευσέβεια και τον κοινωνικό ακτιβισμό, αδυνατούν να γευθούν την βιωματική ορθόδοξη εμπειρία του Θαύματος, με αποτέλεσμα να παραμένουν πνευματικά τυφλοί και ψυχικά απονεκρωμένοι.

 

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

 

Από το βιβλιαράκι «Ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, Συγκλονιστικά Θαύματα της Πίστεώς μας, το Άγιο Φως»1, αντλούμε τα εξής εκπληκτικά στοιχεία αναφορικά με την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, τα οποία παραθέτουμε στο αναγνωστικό κοινό προς καταισχύνη των άνανδρων συκοφαντών και παραχαρακτών της αλήθειας:

 

«Από τον Πανάγιο Τάφο εκχέεται συνεχώς υπερκόσμια ευωδία και κατά την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός (περί την μεσημβρία κάθε Μεγάλου Σαββάτου) “βγαίνει” το Άγιο Φως θαυματουργικά (χωρίς να το ανάβει κανείς). Το Άγιο τούτο Φως, που εμφανίζεται ως “γλώσσα πυρός“ ή ως “επιτάφιος φωτοφάνεια” μεταδίδεται από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος μόνον στον Ορθόδοξο Πατριάρχη (Ορθόδοξο Αρχιερέα) και μέσω αυτού στους προσκυνητές, Ορθοδόξους, αιρετικούς, δύσπιστους και απίστους. Το Άγιο Φως πολλάκις δρα και μόνο Του. Ακτινοβολεί, πετά σαν περιστέρι, ή τρέχει σαν αστραπή εντός του Ναού, καταφλέγει ορισμένες φορές το Άγιο Κουβούκλιο, ανάβει τις κανδήλες αυτού, καθώς και του Ιερού Γολγοθά, της Αποκαθηλώσεως, κεριά πιστών κ.λπ. Το θέαμα δεν είναι ανεξάρτητο από τον βαθμό της πίστεως του καθενός. Όταν πρωτοεμφανίζεται, έχει μια απόχρωση γαλάζιου χρωματισμού και τα τρία πρώτα λεπτά δεν καίει καθόλου. Μπορεί κανείς να το ακουμπήσει στα χέρια του, στο στήθος του, στο στόμα του κ.λπ., χωρίς να πάθει τίποτε.

 

Την αλήθεια του Αγίου Φωτός διαλαλούν τα κάτωθι γεγονότα:

 

Α) Η αυτοψία και εξονυχιστική έρευνα του Παναγίου Τάφου, προ της σφραγίσεώς Του από τους αιρετικούς, προς τον σκοπό της διαπίστωσης τυχόν υπάρξεως φωτός ή αναμμένης κανδήλας ή εύφλεκτης ύλης κ.λπ.

 

Β) Η σωματική έρευνα του Πατριάρχου από αιρετικούς, προ της εισόδου του εντός του Παναγίου Τάφου, παρουσία του πλήθους, Αρχών, Εξουσιών, Διπλωματών, εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε. προς ανεύρεση παντός ό,τι δύναται να μεταδώσει φως.

 

Γ) Η άγρυπνη και στενή παρακολούθηση του (Ορθόδοξου) Πατριάρχου –δικαιωματικά από Μονοφυσίτη Αρμένιο Ιερωμένο–, ο οποίος τον συνοδεύει, εισερχόμενος στον Πανάγιο Τάφο μαζί με τον Πατριάρχη, παραμένει δε στον προθάλαμο αυτού.

 

Δ) Η σχισμένη, τέλος, από το Άγιο Φως ευωδιάζουσα κολώνα (ευρισκομένη αριστερά της εισόδου του Ναού της Αναστάσεως) ήδη από το 1579. Το έτος 1579 μ.Χ. οι Αρμένιοι εδωροδόκησαν τους Τούρκους, που κατείχαν τα Ιεροσόλυμα και το Μεγάλο Σάββατο εισήλθε στον Πανάγιο Τάφο ο ιδικός τους Πατριάρχης να πάρει το Άγιο Φως. Έτσι, οι Ορθόδοξοι με τον Πατριάρχη ήλθαν και έμειναν έξω από τον Ναό της Αναστάσεως, στην Αγία Αυλή. Η λύπη τους ήταν μεγάλη, γι’ αυτό προσεύχονταν στον Κύριο με πολύ πόνο. Ο Ορθόδοξος Πατριάρχης στεκόταν περίλυπος μπροστά στην αριστερή μαρμάρινη κολώνα της Πύλης του Ναού. Εν τω μεταξύ, εντός του Ναού ο Πατριάρχης των Αρμενίων και οι Αρμένιοι προσεύχονταν και παρακαλούσαν τον Κύριο να λάβουν το Άγιο Φως, αλλά δυστυχώς τούτο δεν εμφανιζόταν. Στο απέναντι τζαμί ήταν ανεβασμένος για να κάμει την συνηθισμένη προσευχή ο Άραβας Χότζας Εμίρης Τόνουμ. Έξαφνα όμως, το Άγιο Φως “σχίζει” την κολώνα, που ήταν μπροστά στον (Ορθόδοξο) Πατριάρχη και εμφανίζεται θαυμαστά προς μεγάλη χαρά των Ορθοδόξων. Ο Χότζας, βλέποντας το παράδοξο αυτό γεγονός και για να προλάβει το ωραίο ουράνιο φως, έπεσε κάτω και δεν έπαθε τίποτε. Και ενώ, όταν ήταν στον μιναρέ υμνούσε τον Αλλάχ, τώρα άρχισε να φωνάζει, ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός και ότι Αυτόν πρέπει να προσκυνούμε. Οι Τούρκοι, ακούοντας τον Χότζα να κηρύττει τον Χριστό, αντί του Αλλάχ, τον έπιασαν και τον σκότωσαν (τον έκαψαν). Το ανωτέρω θαύμα συνέβη στις 18 Απριλίου 1579 επί Σουλτάνου Μουράτ και Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου του Δ΄. Από τότε, σουλτανικό φιρμάνι όρισε ότι μόνον οι Ορθόδοξοι Έλληνες θα μεταδίδουν το Άγιο Φως. Ο Μάρτυρας Εμίρης Τόνουμ αγίασε και ας μην ήταν Χριστιανός, διότι βαπτίσθηκε στο αίμα του μαρτυρίου του. Η ιερά κολώνα που “διερράγη” σώζεται μέχρι σήμερα, μαυρισμένη, αλλά και ευωδιάζουσα. Εμείς οι Ορθόδοξοι, πριν μπούμε στον Ναό της Αναστάσεως, την ασπαζόμεθα στην σχισμή για ευλογία»2.

 

Ενώπιον της αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας, οι εχθροί και διώκτες της Εκκλησίας παραμένουν άναυδοι και, δυστυχώς, αμετανόητοι και πνευματικά αναίσθητοι, εξακολουθώντας να διαδίδουν παραπλανητικώς ότι «το θαύμα είναι η πίστη» (υπονοώντας ότι για τους ίδιους είναι αδιάφορη, αμφίβολη και έκφραση θρησκοληψίας η πεποίθηση στην θαυματουργική εμφάνιση του Αγίου Φωτός) και, επομένως, αναιρούν την δράση και την ευεργετική επενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, παρασύροντας και άλλους στην δική τους ολιγοπιστία και πνευματική χλιαρότητα.

 

ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ 

 

Δυστυχώς, πονηροί άνθρωποι και γόητες κλείνουν το μάτι στον πεισματικά αμετανόητο και άγευστο της Μυστηριακής Ζωής σημερινό άνθρωπο, σιγοψιθυρίζοντας στο αυτί του τούτα τα λόγια: «είναι καλό να πιστεύεις, αλλά να ξέρεις ότι αυτό που πιστεύεις δεν έχει την πληρότητα της Αλήθειας», με σκοπό να διασπείρουν στην ψυχή του την αμφιβολία για την εξ Αποκαλύψεως Αλήθεια που κηρύσσει και διδάσκει η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, κλονίζοντας εκ των έσω το οικοδόμημα της πίστης.

 

Την ίδια στιγμή, οι σύγχρονοι «ακτιβιστές» της οικουμενιστικής κίνησης επωφελούνται από το γεγονός της αποτρόπαιης κυριαρχίας του εωσφορικού πνεύματος της «Νέας Εποχής» και του τραγικού εφησυχασμού του ορθόδοξου κλήρου για να προωθήσουν την κοσμοθεωρία της «πλανητικής θρησκευτικής συνείδησης».

 

Στο πλαίσιο του πιο πάνω σκοπού, υποβαθμίζουν την αξία της ορθής και ανόθευτης πίστης στην πνευματική πορεία του ανθρώπου και, μέσω των ατέρμονων «διαλόγων της αγάπης και της ειρήνης», δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες για την ίδρυση μιας μετα-χριστιανικής θρησκείας, που θα εξαγριώσει τον άνθρωπο και θα αποτελέσει θλιβερό συνονθύλευμα όλων των αιρέσεων, δοξασιών και των θρησκευτικών νεωτερισμών.

 

Μολονότι η τελευταία θα φέρει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του Χριστιανισμού, οι «ιερείς» της δεν θα κηρύσσουν την γνήσια ορθόδοξη μετάνοια και την Ευαγγελική Αλήθεια, αλλά θα καλλιεργούν μία κίβδηλη οικουμενιστική πνευματικότητα, που θα αναπαύει τον πεπτωκότα άνθρωπο στα πάθη και στις αδυναμίες του, χωρίς όμως να γλυκαίνει και να παρηγορεί την βασανισμένη ψυχή του.

 

Η μετα-χριστιανική θρησκεία θα εξελιχθεί νομοτελειακά σε ένα νέο, αναβαθμισμένο παγκόσμιο θρησκευτικό ιδεολόγημα –που θα προβάλλει την πίστη, όχι στον Άγιο και Αληθινό Τριαδικό Θεό, αλλά σε μια ανώτερη (άγνωστη και αφηρημένη) συμπαντική δύναμη–, διά του οποίου θα ενταφιαστεί η μνήμη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και θα επιχειρηθεί η απορρόφηση όλων των θρησκειών στο όνομα της οικουμενικής ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας της ανθρωπότητας.

 

Οι κληρικοί της νέας πλανητικής θρησκείας δεν θα μεταδίδουν ασφαλώς την ανακαινιστική και Ζωοποιό Χάρη των Θεοπαράδοτων Ορθόδοξων Εκκλησιαστικών Μυστηρίων, αλλά θα καλούν τους μετα-πιστούς σε παγανιστικές εμπειρίες μύησης και υπερβατικού διαλογισμού, με σκοπό την προπαρασκευή της ανθρωπότητας για τον ερχομό του «υιού της απωλείας».

 

Επειδή έχουμε ήδη εισέλθει σε μια ιστορική φάση ασύλληπτης πνευματικής σύγχυσης, εκκλησιαστικής αταξίας και καταρράκωσης κάθε πνευματικής και ηθικής αξίας, όπου τα εντεταλμένα όργανα των δαιμονικών δυνάμεων ετοιμάζονται να εξαπολύσουν την τελική τους επίθεση, με σκοπό να προκαλέσουν παγκόσμιο χάος και τρόμο, αλλά και διαστρέβλωση της Ευαγγελικής Αλήθειας, καλούμαστε να διαφυλάξουμε με ηρωικό και μαρτυρικό φρόνημα το ακαινοτόμητο της Ορθόδοξης Πίστης και την ιερότητα της Εκκλησιαστικής μας Παράδοσης, αναμένοντας να πανηγυρίσουμε την μεγαλειώδη Νίκη του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Χριστού επί του «πρίγκηπα του σκότους».

 

Διατηρώντας στην ψυχή μας κοινωνία Χριστού, διά της τακτικής Μυστηριακής Ζωής, εκβάλλουμε τον φόβο και την αγωνία και ανεβαίνουμε τον προσωπικό μας Γολγοθά, προσδοκώντας –συν Θεώ– να αναδειχθούμε και εμείς άξιοι συγκληρονόμοι της Επουρανίου Βασιλείας Του.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στις 28-4-2024, στο φύλλο της εφημερίδας «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», σελ. 58.

 

πηγή